het is weer zo moeilijk om in woorden te zetten.
maar

voor alle slechte schilders is de wereld eenvoudig,
en ze schilderen die heel erg moeilijk. ze doen hun best te bewijzen dat ze die wereld machtig zijn door er hun truukendoos tegenaan te gooien.

voor alle goeie schilders is de wereld heel moeilijk.
de frustratie en de ambitie om die toch weer te geven is wat hen drijft. ze vechten tegen hun eigen gebreken aan, en verleggen, verduwen hun grenzen.
die mannen en vrouwen zouden nooit tevreden zijn met een truukendoos.

geniale schilders kennen die frustratie, en hebben die verwerkt tot een schilderkundig verhaal. zij zijn voorbij die grens gegaan. en in hun eigen, persoonlijke verhaal, valt de wereld in stukjes terug samen, in verf.

voor de geniaalste schilders is zelfs dat niet genoeg.

goeie schilders zijn nooit tevreden.

essentieel,
alles draait om het vermogen raak te zijn

maar dan heb je die kleine mannetjes,
met penselen, voor grote canvassen. met grote bedoelingen.
ze willen de wereld veranderen door portretten na te schilderen van slechte politici.
hun boodschappen gaan verloren in het geschreeuw van al die andere collega-kleine mannetjes.
ze schilderen foto's na, en beweren schilder te zijn.
maar hun draait het niet om verf. of om ambitie, honger, verhaal, wereld. ze zijn niet op zoek.
ze zijn de kunstzinnige variant van je oom, die veel te dronken in een café op tafel springt, en zegt dat de 'alles moet veranderen'

ontevredenheid is eigenlijk ook een kunst
die je niet licht mag nemen.

het griezeligste moment is dat die schilders soms er in slagen groot te worden.
en wat moet je daar dan mee?