sam dillemans

sam dillemans,
his obsession surpasses mine,
i think my obsession. right now i only paint in my head, while i walk, while i look around. my wrist does not follow my thoughts just yet. his wrist maniacly tries to follow his obsession. it's like the roadrunner cartoons. and the wolf is getting real close to the bird.
my wolf is right now pondering about the right course of action, i guess.
forgive me, i need to continue in dutch.
words are hard, i might find it easier to keep talking without the extra effort of typing english.

het is vreemd, ik herken het allemaal. de obsessie, het verlangen, de honger naar verf, de ambitie om te kunnen wat zij, de meesters, konden. hij wil zich bewijzen tegenover de geschiedenis. hij wil een deel van die geschiedenis worden .
ik herken alles
maar ik hou er niet van, niet echt

het is een beetje zoals lucian freud, al eerder vermeldt. Geniale schilder, maar zijn werk begon langzaamaan weg te drijven van die sublieme schoonheid die de oude meesters groot maakten, en het werd een verhaal dat enkel over verf ging.
de obsessie wordt een trauma, eens dat gebeurt, ben je alleen nog maar getraumatiseerd.

sam dillemans wankelt op de rand van datzelfde trauma.
hij studeert en staart hard naar zijn onderwerpen; naar de geschiedenis. Wat hij ook schildert, het glijdt allemaal uiteen in kleine vlokjes verf. het vergt een enorme inspanning van zowel sam als van de kijker om die schilderijen vol te houden.
sam probeert desperaat zijn onderwerp samen te houden, hij probeert die onderwerpen niet uit het oog te verliezen. de boksers, de zelfportretten.
je zou denken , waarom zou een schilder, zo geobsedeerd met verf, zich niet gewoon tot abstractie wenden? enkel en alleen verf vertellen?

het oog is net zo belangrijk als de pols, de obsessie met verf draait ook om de intensiteit van weergeven. er zit een enorme voldoening in 'raak' zijn met verf.
verf heeft een bijzondere zuiverheid. in de relatie tussen toets, kleur en de beweging die je maakt als schilder terwijl je verf aanbrengt, roep je beelden op. het klinkt enorm omslachtig, en dat is het ook, maar zo werkt het.
sam is die zuiverheid ergens uit het oog verloren. zijn verf is smerig, alsof je naar een klomp modder staart. hij is het kleur vergeten, zijn schilderwerk draait enkel en alleen nog om toets en beweging. het fenomeen ontstaat dat je genialiteit ziet schemeren, maar nooit helemaal naar boven ziet drijven.
in zijn schilderkunst raakt hij tot grote hoogtes, in zijn trauma maakt hij het bijna weer kapot.

hij schildert eigenlijk obsessief met het afval van de grote schilders. alsof hij zich schuilhoudt onder hun palleten, en met de verf die zij in de grond laten vallen,maakt hij schilderijen. met dat afval probeert hij groot te worden.

en ik begrijp hem wel.

sam dillemans. je kan hem niet negeren, vrees ik