pierre bonnard

i always return to his work.
whenever i doubt what it's all about, i just need to look at his paintings.
it's about voyeurism, intimacy, it's about the structure and intensity of paint. it is about the acuracy of perception.
it's about seeing, and then writing the most personal version of what you see
in paint
on canvas

ik schaam me soms

in je hoofd klinkt iets vaak origineel en genuanceerd
en op papier is het slechts platitude
hol, alsof je alleen maar praat, en niet doet

het is weer zo moeilijk om in woorden te zetten.
maar

voor alle slechte schilders is de wereld eenvoudig,
en ze schilderen die heel erg moeilijk. ze doen hun best te bewijzen dat ze die wereld machtig zijn door er hun truukendoos tegenaan te gooien.

voor alle goeie schilders is de wereld heel moeilijk.
de frustratie en de ambitie om die toch weer te geven is wat hen drijft. ze vechten tegen hun eigen gebreken aan, en verleggen, verduwen hun grenzen.
die mannen en vrouwen zouden nooit tevreden zijn met een truukendoos.

geniale schilders kennen die frustratie, en hebben die verwerkt tot een schilderkundig verhaal. zij zijn voorbij die grens gegaan. en in hun eigen, persoonlijke verhaal, valt de wereld in stukjes terug samen, in verf.

voor de geniaalste schilders is zelfs dat niet genoeg.

goeie schilders zijn nooit tevreden.

essentieel,
alles draait om het vermogen raak te zijn

maar dan heb je die kleine mannetjes,
met penselen, voor grote canvassen. met grote bedoelingen.
ze willen de wereld veranderen door portretten na te schilderen van slechte politici.
hun boodschappen gaan verloren in het geschreeuw van al die andere collega-kleine mannetjes.
ze schilderen foto's na, en beweren schilder te zijn.
maar hun draait het niet om verf. of om ambitie, honger, verhaal, wereld. ze zijn niet op zoek.
ze zijn de kunstzinnige variant van je oom, die veel te dronken in een café op tafel springt, en zegt dat de 'alles moet veranderen'

ontevredenheid is eigenlijk ook een kunst
die je niet licht mag nemen.

het griezeligste moment is dat die schilders soms er in slagen groot te worden.
en wat moet je daar dan mee?

ik ben ongeduldig
waanzinnig
obsessief
ik kan niet wachten,
als het aan mij lag, dan was ik al bezig.
ik stond hier niet voor jullie, maar hing vol verf in mijn studio
in die ideale wereld zou ik kunnen beginnen, en het geld later krijgen.
maar het werkt niet zo
daarom sta ik wat nerveus op mijn benen te kriebelen.
ik wil beginnen,
maar anderen, een commisie, beslist of ik wel mag

botero

the first one is bonnards ode to the painter i admire most, pierre bonnard.
don't think of this man as a fetisjist, his work has nothing to do with fetisj for large women.
the explenation is more abstract. the baseline of his art is 'interpretation'
he interprets body's, people, with a very defined set of rules. these rules are playfull, and coy. theyre easily spotted.
but somehow, in this simplicity he found a very sincere humourous style. something to be admired.

it seems like,
the title is gonna change. maybe for the best
i had a pretty big evening tonight. a talking-about hands on discussion about my new story. alot of interesting remarks where made.

i'm enthousiastic

de grootste hoeveelheid inspiratie
vind ik altijd de avond ervoor

net voor je het behoort te tonen, af te werken.
als er druk ligt. als je van jezelf eist dat het goed is
de avond ervoor is die druk het hoogst
en het resultaat van al dat werk het grootst

inspiratie vind je altijd de avond ervoor

ronald ossery dunlop-portrait of lucy wertheim
sean keating selfportrait drawn in 1967
john singer sargent

storyboard

a sneak peak at the storyboard of the invisible man,
i'm supposed to present it tonight to some people who's oppinions are very important to me, my producers, my mentor of last year, and a teacher with a cunning insight in film.

you'll never be able to follow the story with this one picture. but i'm proud, and tired of these 247 drawings. however, it still needs correcting and add-ons.

diego velasquez

the dwarf-painting is probably the most-known painting verlasquez ever made.
it has become an icon for his oeuvre. and with good reason, i might add.
diego velasquez, one of the greatest spanish painters,

some spanish painters

suppose this was a museum,
what i sometimes claim,
there would be paintings i would definitly want hanging on it's walls,
just don't ask me to motivate why.
a few of these spanish paintings are sugar-sweet.
but you can't deny it's mastery

years ago, when i just learned about art, i would have turned away from these. claiming art can't be that sweet. i wouldn't have seen this brilliance.

paintings
'enfermo' (hospital) by luis jimenes arranda
'harem beauty' by fransisco masriera manovens painted 1899
another painting by manovens, of which i could not find title nor year
'woman with a marguerite' by raimundo de madrazo
and 'immaculada concepciòn' by juan antonio de frìas y escalante

if you don't like theyre paintings, at least admire their names.

sir william orpen

Johann Baptist Reiter

a contribution by luc degryse

ben shahn

here is something quite different. mosly my fondness of art tends to limit itself to paintings of women, you might have noticed. that's because i believe that art's main expression is 'intimacy.' (i wrote about it in dutch, yesterday)
but here's ben shahn. no women this time.
he is just a keen observer, a man who stands amidst a crowd of people, drawing and painting what he sees. the intimacy we are dealing with here is the intimacy of a journalist. a man who looks at what's happening, and writes it down with his skillfull hand.
it's the intimacy of standing in a crowd, alone, and seeing everything.

het geheim is intimiteit.

ik kan alleen spreken uit mijn eigen ervaring.
schilders kunnen enorme talenten zijn, ze kunnen een enorme complexe wereld scheppen.
ze kunnen grootmeesters in de toets zijn. maar dan zullen, voor mij, nog steeds niet in staat zijn een goed schilderij af te leveren.

het is niet zo een grote sprong, denk ik.
een schilderij is een afbeelding, een interpretatie van een gekozen onderwerp. de schilder moet eigenlijk aan zijn kijkers bewijzen dat hij gekeken heeft.
daarnaast is een blik in wezen iets intiems.

toch nemen schilders heel vaak een afstand van hun onderwerp. ze beweren het dan over iets anders te hebben. ze zijn trots op wat ze kunnen. de technische kant van het schilderij. nu verwijs ik even naar die 'neo-naturalistische beweging' van het moment.
hall groat II lijkt-interactief dan toch- de vaandeldrager te zijn. dat naturalisme is zowiezo een beweging die schreeuwt 'kijk wat ik kan.' en het slaat voor mij de bal goed mis. ik geef je hierbij een link mee, dan snap je wat ik bedoel. de vrouw, wiens naam paginagroot staat uitgesmeerd boven haar webstek, kan schilderen. en toch overtuigt het niet. het heeft geen ervaring in zich. het lijk wel plastiek. www.kolev.se/Gallery2007/
dan heb je die andere schilders met 'grootse' bedoelingen, politieke ladingen, grote verhalen, de boodschap. in wezen eigenlijk politieke schilderkunst. schilderkunst die wil meedelen. voor mij slaat dit eveneens de bal goed mis. de verhalen zijn meestal al achterhaald eens het werk in een museum terechtkomt.


maar als je er over nadenkt. rembrandt, bonnard, elke schilder die ik hier vermeld slaagt er in zijn blik te vertalen in verf. hij slaagt er in die heel intieme wereld weer te geven, en het is er aan te zien!
de schilders slagen er in die intimiteit te tonen, zelfs als is de blik lang verdwenen. een kijker wordt meegevoerd, en sluipt mee langs hetzelfde kijken van de schilder.
dat is wat ze de schilderkundige ervaring noemen. je volgt de schilder,
je beleeft wat hij beleeft. en in jouw hoofd, het hoofd van de kijker, ontstaan die persoonlijke ervaring.

het is gemakkelijk om die intimiteit te bespeuren in de schilderijen van dan een bonnard, of een lefebvre. hun onderwerpen zijn vrouwen. het zijn mannen die naar vrouwen kijken, het zijn eeuwig verliefde jongens.
het lijkt minder logisch dat je die intimiteit bespeurt in morandi,die potjes schildert, bijvoorbeeld. of in rothko, met zijn enorme abstracte vlakken.

morandi's onderwerp is eigenlijk zijn blik.
hij vertelt over het weinige wat gebeurt met kleine dingen en hij vergroot dat niet uit. Morandi's intimiteit is bescheiden, maar daarom net indrukwekkend.
rothko's intimiteit is er een met een heel emotionele lading. rothko is één van die weinige talenten die zijn schildersblik geworpen heeft op de ervaring zèlf. dit is op zich een vrij uniek idee. het heeft al een hoop navolging gehad, maar weinigen slagen waar hij schijnt.

het feit dat die schilderkundige ervaring overeind blijft staan,
het feit dat die intimiteit bewijst het talent van die schilders
en de moeite die ze er in gestopt hebben.
en misschien, bewijst dit het correcte van mijn stelling

schilderen draait om kijken
kijken is intiem
schilderen draait om intimiteit

luis jimenez arranda

giorgi morandi

this man discovered, for himself, the perfect relationship between his eye and his paint.
he told the world what he saw was beautifull,
he showed them his pictures
and they believed him...

he didn't need to paint big theme's, big subjects, with big stories
small pots and bottles, was enough to keep him satisfied for a lifetime.

morandi proved that small things can sometimes be infinitly more fascinating than anything else.

alexander cozens

now here is something a friend of mine showed me. i used to think art-history was driven by 'inventions.' complete original thought. kind of what you would expect of a marcel duschamps.
this friend dropped a name i hadn't heard before. in a discussion we had about american-expressionism. i claimed, at the time, that it was 'original.'
re-invention of painting and such. the things they teach you (and me) in artcollege.
enjoy these alexander cozens drawings, sketchings, paintings.

it does not prove this claim made by alot of artstudents i've come acros. 'you can't be original, so don't even try.'
it actually supports the idea of originality. but, as we both concluded in that discussion, almost 4 years ago. originality is something you obtain by working hard, and knowing what you are doing. originality is pushing the boundaries of your craft

picasso

i mostly admire his drawings. ill give you one right now. more later.

the odalisque

it's a styleform that seemed to have grown in popularity since the invention of it. orientalism originally was a way of depicting these beautifull mysterious arab women. maybe the most beautifull example was painted by ingres.
some time later. about a century, the odalisque seemed to have become a reason to paint beautifull women. an excuse almost. the art-changing artist gladly used the theme of the 'odalisque' and started playing with it. the content didn't change much. mysterious beautifull women. the form changed alot however.
i brought henri matisse and a sketch of picasso along for this.
i have got alot more where these come from. i'll post them later.
these paintings always remind me of staring at girlfriends, when they aren't aware of it. an odalisque is just a little bit like staring through a keyhole

gustave van de woestijne

a simple study of a farmdaughter's face.

balthus

these paintings tend to speak for themselves. i haven't met anyone not flustered by these images. a bit scary, a bit mysterious. very beautifull.